Gedragsverandering
Niet praten in de stiltecoupé: geen probleem. Niet appen achter het autostuur: kan ik inkomen, en die boetes wil ik graag vermijden. Niet bellen op de fiets: heel onhandig, maar oké, ik doe mijn best. Roken doe ik al tijden niet meer, vlees eten heb ik al bijna 30 jaar geleden afgeschaft. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik best vatbaar ben voor gedragsverandering.
Toch is er één domein waar het me maar niet wil lukken. SLOW. Living slowly, Slow food, en alle andere pleidooien waarin langzaam, gezond en verstandig worden gekoppeld.
Ik had onlangs een goede aanleiding om me erin te bekwamen. Doordat mijn vader nogal slow genas van een heupoperatie, bracht ik veel tijd door bij mijn moeder. Zij heeft living slowly tot ware kunst verheven. Lunchen duurt uren, net als opstaan, aankondigen dat ze weer een dutje gaat doen, zich klaar maken om even een ommetje te lopen. Ik probeer echt mee te doen op de slow golven. Maar voor ik het weet ga ik even snel tussendoor de ijskast ontdooien, mijn mail bijwerken of het afval scheiden.
Het allerslowste is het avondmaal. Daar is geen ontsnapping mogelijk, dus perfect oefenterrein. Ik eet met muizenhapjes, pauzeer om de haverklap, neem de tijd om verhalen te vertellen (luisteren zou ook kunnen, maar er wordt niet veel gezegd). En nog steeds blijven er zeeën van tijd over. Om me heen kijken en alles in me op nemen. Diepe gedachten en platte bedenksels toelaten. Totale toewijding voor vragen en wensen van mijn disgenote.
Niets helpt. Ik voel geen enkele innerlijke vertraging en daarbij horende voldoening, wijsheid of zen-heid. Ik houd me in om niet op mijn telefoon te kijken, maar dat belemmert niet dat ik in mijn hoofd allerlei lijstjes maak en psychologisch op het puntje van mijn stoel zit om aan de gang te gaan, met wat dan ook, zodra het kan. Ik voel me ongeduriger en ongeduldiger dan ooit.
Go slow, het is niks voor mij. Niet alle gedragsverandering is haalbaar.